Güneşsiz ve solgun çehresiyle yağmur bekleyen bir öğle vakti, şehrin kuytularında, ellerim ceplerimde, başım önümde yürüyorum. Yağmur yerine, uzaklardan, belki bir kaç mahalle öteden kesik kesik duyduğum simitçi ve eskici sesleri yağıyor üzerime. Az ileride, çöpçülerin kaldırımın kenarına süpürdükleri bir yığın sararmış yaprağa takılıyor gözlerim. Hatırlarım, çocukken annemin elini bırakır, o zamanlar da kaldırımların kenarına süpürülen bu yaprakların üstünde büyük bir sevinçle koşardım. Çıtır çıtır kırılan yaprakların çıkardığı sesler beni daha da kamçılar, hatta çocukluk heyecanıyla kendimi kaybederdim.  O zamanlar bu yaprakların, tüm yaz boyunca açtıkları dallarda esnek, geniş ve hayat dolu gövdelerine güneşler topladıklarını, Eylül ayı geldiğindeyse serin rüzgarlarla dallarından koparak, birer kıvılcım gibi uçuşup düştüklerini ve ardından bir süpürge marifetiyle kaldırım kenarlarına süpürüldüklerini düşünmüyordum. Netice, yani yaprakların üzerinde deliler gibi koşturma hürriyetine