2018 / 2020
HALLAC İÇİN ATILAN GÜLE ŞİİR
Sevgilim,
Dar ağacında
Hallaca atılan,
Mahzun gülüm
benim…
Bağdat
sokaklarında,
“Elveda” diyen
halkın,
Dudaklarından
düşen,
Ve dehşetle,
Bir bıçak
ıslığının,
Zamansız
titreyişinden,
Bir çocuk ürperişinden,
Kan kokusundan
mesela,
Yahut,
Asırlık duvarların
devrilişinden,
Havada asılı kalan
bir sesin,
Nihayetsiz
direnişinden,
Bir kadın
gülüşünden,
Bir adam
dirilişinden,
Vâdedilmemiş
toprakların,
Hürriyete uzanacak
geçmişinden,
Sesleniyorum sana!
Sen süzülüp de,
Kızıllık katarken
kızıllığına,
Ve yarasına
dokunurken Hallacın,
Bir “ah”
kutsiyetinden,
Sabır yollar mısın
bana?
2018
─
UFKUMDA GÜNEŞ
Saymadım ey kalbim,
kaçıncı hicran,
Ruhumda her saat
gün batmaktadır,
Şu küskün göğsümün
içinde duran,
Mahzun çiçeklerim
de solmaktadır.
Usulca çekildi
sarı perdeler,
Bomboş odalarda
müphem gölgeler,
Bir zaman olanlar,
şimdi nerdeler?
Her renk usul usul
kaybolmaktadır.
2020
─
Sesimin aksidir, odalarda,
Bir akşam
hüznüyle, ruhuma konuk
Sanki o incecik,
saydam camlarda,
Bin bir türlü renk
var, gölgeden metruk.
2020
